De Carnac-lijnen
Maak een rondleiding door 's werelds grootste megalithische site van dit type, een mekka van de Europese prehistorie.
Enkele van de eerste sites die door de Staat beschermd werden. De wetenschappelijke benadering van Prosper Mérimée, inspecteur van historische monumenten, heeft ertoe geleid dat de staat vanaf 1830 een beleid voert om megalieten te verwerven en te behouden.
In de 21e eeuw profiteren de sites van restauratie- en ontwikkelingsprojecten.
Neolithische tempels.
Recente studies hebben de geschiedenis van deze sites in verband gebracht met ontwikkelingen tijdens het neolithicum, toen het sedentaire leven begon. De rijen menhirs bieden toegang tot een ruimte die als heilig wordt beschouwd: de ommuringen. Dolmens hebben een funeraire functie
Geschiedenis van het monument
De staande stenen van Carnac, georganiseerd in complexe systemen over een uitgestrekt gebied dat zorgvuldig werd uitgekozen in de neolithische periode, moeten hun bestaansreden(en) nog onthullen.
Deze monumentale ensembles, die sinds het einde van de 19e eeuw beschermd zijn als historische monumenten, worden nu beschouwd als de overblijfselen van uitgebreide architectuur in verband met grafmonumenten die nog steeds rond of in de rijen monolieten te vinden zijn.
De uitlijningen van Carnac zijn echte "geheugenvelden", die een grens materialiseren die zowel fysiek als mentaal is, en ze vormen vandaag de dag nog steeds een wetenschappelijke uitdaging voor de archeologie: het idee van de tempelruïne, dat voor het eerst opdook in de 19e eeuw, is geleidelijk aan het verdwijnen. Het idee van de verwoeste tempel, dat voor het eerst opdook in de 19e eeuw, was geleidelijk aan het verdwijnen en een nieuw, ongekend concept was in opkomst: de plek van de "doorgang", de drempel, die de breuk tussen twee ruimtes, twee werelden markeert.
De intieme relatie tussen deze monumenten en hun directe omgeving is een belangrijk onderzoeksgebied dat al snel verontrustende overeenkomsten aan het licht heeft gebracht tussen elk van de drie grote complexen in Carnac: de herhaling van een algemeen patroon weerspiegelt zeker de wens om een sterk statement te maken over dezelfde boodschap.
De grafheuvel Saint Michel in Carnac
Bijna 35.000 m3 materiaal, vakkundig gerangschikt vanaf het begin van het 5e millennium voor Christus, vormen de kunstmatige heuvel waarop een kapel staat die is gewijd aan de aartsengel Saint-Michel.
Deze monumentale begrafenisstructuur, bestemd voor een vooraanstaand figuur uit die tijd, is een spectaculair voorbeeld van opmerkelijke technische vaardigheid, een bijzonder goed ontwikkelde doelgerichtheid van de kant van de bouwers en, bovenal, een sociale hiërarchie die blijkt uit de kwaliteit van het meubilair binnenin.
De grafheuvel Saint-Michel, opgegraven door archeologen in de tweede helft van de 19e eeuw en aan het begin van de 20e eeuw, is inderdaad een grafheuvel van gigantische afmetingen, oorspronkelijk bestemd voor één persoon en met een verzameling prestigieuze voorwerpen. De grondstof van deze voorwerpen (Italiaans jadeiet, bijvoorbeeld), in combinatie met de finesse van het polijsten, getuigen van de bijzonder hoge sociale status van de overledene.
De keuze van de locatie voor de begraafplaats draagt volledig bij aan zijn uitzonderlijke dimensie: het hoogste punt in de omgeving. Het monument, gerestaureerd door het Centre des Monuments Nationaux, is voor iedereen van overal te zien en biedt een uniek panoramisch uitzicht zodra je de top bereikt.
Een tiental monumenten rond de alignementen zijn minder bekend en soms niet erg toegankelijk, maar sommige verdienen het om gepromoot te worden bij het publiek, zoals de Tumulus du Moustoir en Crucuny...
Houat en zijn kleine zusje Hoëdic zijn niet altijd eilanden geweest. In het Mesolithicum waren ze verbonden met het schiereiland Quiberon. Vandaag de dag scheiden 15 km ze van het vasteland. Het eiland werd begeerd door de Engelsen en werd bezet in de 17e en 18e eeuw: de overblijfselen van een fort zijn nog steeds te zien. In 1822 nam het eiland een originele organisatie aan, geformaliseerd door het "Handvest van Hoëdic": het werd een theocratie, bestuurd door de rector. Een nog steeds merkbare vorm van onafhankelijkheid, maar wel een die het delen niet in de weg staat!
