Ontdek Houat & Hoëdic
Houat en Hoëdic
Voet zetten op Houat is een (heel) mooie ontsnapping, een inspirerende adem van exotisme. Meng je vanuit de haven van Saint-Gildas tussen de eilandbewoners die met hun karren richting het dorp trekken. Voorbij de witte huisjes vlucht je de ongerepte natuur in. Kostbare momenten zullen uw geest betoveren!
Wat betekenen Houat en Hoëdic?
In het Bretons betekenen Houat en Hoëdic "eend" en "eendje". De vogels doen eerder denken aan edele sterns of wulpen dan aan boerderijeenden.
Een stukje paradijs... Geluk is eenvoudig
Houat, 5 km lang, is te bereiken via een levendige haven waar felgekleurde boten aanleggen bij de krib. Hier staan de vissers op de eerste plaats. Er is geen showboating of poespas. Het eiland laat zich zien zoals het is, authentiek en discreet. De fuiken stapelen zich op op de kades. Schaaldieren, zeebaars en zeepaling komen nog steeds kronkelend aan land.
Een steile helling leidt naar het dorp. Langzaam, alsof je niets wilt verstoren, loop je de smalle straatjes in met witgekalkte huizen met blauwe luiken. De leistenen daken zijn gecementeerd om de wind te weerstaan. De wind ventileert constant dit stukje land en houdt de wolken op afstand. Tot zover de zonneschijn!
Een goocheltruc!
Voorbij het dorp, herontdek je Robinson-ziel! Zonder wegen of muren wordt het kleurrijke heidelandschap doorkruist door zandpaden. Een wandelpad leidt rond het eiland. De kliffen van de zuidwestkust worden uitgesleten door paradijselijke baaien. In het westen ondersteunt de vreemde rots van Beg er Vachif een verwaarloosde batterij.
De noordelijke kliffen worden verzacht door meer weelderige vegetatie. Het juweel van de oostkust, Treac'h er Goured strand omringt de Tal er Hah landtong met fijn zand. Het kristalheldere water is erg aantrekkelijk, maar, laten we eerlijk zijn, vaak erg koel. In de duinen markeren zeelelies en oyats je stappen. Stap er niet op!
Zusters in hart en geest
Houat en zijn kleine zusje Hoëdic zijn niet altijd eilanden geweest. In het Mesolithicum waren ze verbonden met het schiereiland Quiberon. Vandaag de dag scheiden 15 km ze van het vasteland. Het eiland werd begeerd door de Engelsen en werd bezet in de 17e en 18e eeuw: de overblijfselen van een fort zijn nog steeds te zien. In 1822 nam het eiland een originele organisatie aan, geformaliseerd door het "Handvest van Hoëdic": het werd een theocratie, bestuurd door de rector. Een nog steeds merkbare vorm van onafhankelijkheid, maar wel een die het delen niet in de weg staat!
